Twee weken geleden (18 mei) vraagt minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) de urgentie voor zijn wetsontwerp. Op dat moment is de urgentie nutteloos want het ontwerp is al gestemd in commissie. Je zou verwachten dat de minister dan aanwezig is op de dag dat zijn ‘dringende’ wetsontwerp op de agenda van de plenaire vergadering staat. Niets is minder waar. Twee weken geleden vroeg de minister de urgentie, gisteren vroeg hij twee weken uitstel… tot 22 juni. De moderne haas en de schildpad.

Een verzoek tot urgentie is nuttig, want zo kan de regering de parlementaire molen een ietsje sneller doen draaien. Het verzoek van minister Van Overtveldt is echter volstrekt nutteloos, want het wetsontwerp is de dag tevoren gestemd in de commissie Financiën. Dit betekent dat het wetsontwerp sowieso op de agenda van de plenaire vergadering van de Kamer komt van zodra de diensten van de Kamer klaar zijn met het verslag van de commissievergadering. Een snellere behandeling is niet mogelijk. Toch heeft de meerderheid dit verzoek om urgentie goedgekeurd. We hebben er toen over bericht.

Nu zijn we twee weken verder. De diensten zijn klaar met het verslag. Het wetsontwerp van Van Overtveldt staat dan ook op de agenda van de plenaire vergadering van de Kamer van 8 juni. Maar wat blijkt nu? Johan Van Overtveldt vraagt uitstel. Hij kan niet aanwezig zijn in de Kamer. Het voorstel verschuift naar de agenda van de Kamer van … 22 juni.

De Kamer regelt haar eigen werkzaamheden en controleert de regering, stelt de Grondwet. De werkelijkheid is anders: de regering domineert de Kamer. Of hoe hoogdringendheid plots helemaal niet meer zo dringend is. Het is de moderne versie van de fabel over de haas en de schildpad.

Vraagt de regering een haas, dan krijgt ze een haas. Vraagt ze een schildpad, dan krijgt ze een schildpad. Wat spijtig dat Jean de la Fontaine en Aesopus niet meer leven. Ze hadden anders een mooie fabel geschreven: het parlement en de regering.